Επιμέλεια: Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά
Ο χρόνος που μνημείο σ´έχει
κάμει,
σου φόρτωσε το βάρος του
σαθρό.
Πίστεψε τ´όνειρό σου θα
προκάμει
τις πέρδικες να σου ´στελνε
σωρό!
Στιχάκια της αγάπης ξεχασμένα
στου ποιητή το στόμα τρέχουν
σα νερό.
Τα θραύσματα της πέτρας
ένα-ένα
διάσπαρτα στων αιώνων τον
καιρό.
Στο δροσερό νερό σου
κατεβαίναν
οι πέρδικες καμάρι του βοριά.
Τη θέα του λιμπιού σου τη
βαραίναν
τόσα λιογέρματα στα γύρω τα
χωριά!
Φθινόπωρα, Άνοιξες και
Καλοκαίρια,
η Πλεύρη άνοιγε αγκαλιά
χειροπιαστή.
Και τ´άστρα, τ´ουρανού τα
καντηλέρια
στις νύχτες σου ομορφιά
ζωγραφιστή.
Και στου τσοπάνου τ´ανοιχτά
τα χέρια
στην πλάτη η γλίτσα ομορφιά
ζωγραφιστή.
Τα τσοπανόσκυλα να λάφτουν
τ´αγιονέρια,
τα γιδοπρόβατα φωτογραφία
πλουμιστή.
Πόσοι να εσκιούψαν το νερό
σου να φιλήσουν;
Πόσοι να εδώκαν όρκους
παρθενιάς;
Πόσες νεράιδες να έστησαν
καρτέρι
στο νου της κάθε ερωτευμένης
νιας;
Οι βοσκοπούλες μέσα στο
ταγάρι
την πίστη του έρωτα έχουν και
κεντούν.
Και τα βοσκόπουλα γεμάτα χάρη
αγάπη κι έρωτα με το σουραύλι
απαντούν.
Οι Λίμνες στων αιώνων τις
προθήκες,
ποιος ξέρει ποιες φιγούρες
νοσταλγούν;
Των κοριτσιών τις
παρακαταθήκες
ή στων ερώτων τσαλιμάκια
ασελγούν;
Ποιος ξέρει θάματα πόσα
κρυμμένα,
επήραν στου χαμού τους την
ορμή!
Ας ήταν μια ματιά στα
περασμένα
να έριχνα ετούτη τη στιγμή!
Εικόνες του μυαλού τρελές σα
νιάτα
στην αύρα της γητειάς της
ρεματιάς,
ακούραστα της εργατιάς τα
πιάτα
σε αγέραστο τον κόπο της
ματιάς.
Η Δύση όλη στα πόδια σου
πεσμένη,
το Νότο ξαπλωμένο τον θωρείς.
Ποτέ σου δεν σε είδα
κουρασμένη,
συχνά και τα καλά σου όταν
φορείς!
Αγία η ροή σου προστατεύει
Λίμνες, Μπουρνιά και Κόλυμπο
σιμά.
Απλώνει στου Καλού τα κάλλη
και νταντεύει,
στις ρεματιές τους πόθους
ακουμπά.
Γλυκειά του νόστου ανατριχίλα
με χαϊδεύει.
Γλυκειά των παιδικών μου
πόθων η ριπή.
Γλυκειά η ματιά μου όταν με
παιδεύει
στο διάβα του καιρού σαν
αστραπή!
