Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά
Σοφή γερόντισσα μιλά και φρονιμάδες στέλνει. Χρόνος σαπίζει τα πλευρά μα η ψυχή εμμένει....
κι αντέχει αιώνες το χιονιά , τη ζέστη, το λιοπύρι.
Ο κάθε κλώνος ακριβό, θείο λιβανιστήρι !
Ελιά αγέρωχη βαστάς στον ακριβό μου τόπο,
που σου πληρώνει αγόγγυστα νοίκι, φαΐ και κόπο !
Γραμμένη η ιστορία σου πάνω στο χοντροκόρμι,
εσένα δε φοβίζουνε πλαγιές, ξέρες και όρμοι!
Μιλά η εικόνα σου για σε! Μιλά η αρχοντιά σου !
Ξυπνάει συναισθήματα η γέρικη ματιά σου !
Κάποτε που εμάζευα κι εγώ τις μαυρομάτες,
πράσινες και γυαλιστερές, μελίχλωρες , λαδάτες,
με νάζια ,με καμώματα κι ας πλήγωνε η τέμπλα,
μου ´στελνες παιγνιδίσματα, ελίτσες κράζαν μπέμλα !
Με τα μικρά χεράκια μου και με την παροιμία της νόνας,
καλάθι ευθύς αυγάτιζε και στην κορφή κορώνας
τα στολίσματα, χαράς επιθυμία , αγάπης ευθυμία.
Και γιόμιζε το σπιτικό λαδάκι κι ευλογία με τη μία !
Ξιδάτες μα και φουρνιστές, σκαστές στη σαλαμούρα
κι ολάκερες ξεπικριστές σου διώχναν τη λιγούρα...
Πόσες γενιές σ´ακούμπησαν κι έδωκες την ευχή σου !
Σα μάνα, σα γερόντισσα κι ας μένεις μοναχή σου !
Βλογάς το χώμα του βουνού, της ρεματιάς ,της λάκκας.
Αυγερινός σε κυνηγάει σ´άστραμα ασημοπλάκας...
Θωρώ σε εκεί γερόντισσα, θωρώ σε κι αγναντεύω .
Τα περασμένα αναζητώ ,με δάκρυ τα κοντεύω...(τα πλησιάζω, τα φέρνω κοντά )
Μετρώ τους ρόζους στη σειρά και τους αξιολογάω.
Χαρά σ´αυτούς, σε σένανε το μπόι σας νογάω.....
Σαν κάνω αποτίμηση του θησαυρού που υπάρχει,
δεν το ζυγίζω μάλαμα , ασήμι σε διαμάχη....
Ζυγιάτορας είν´ η ψυχή κι αυτή κατάβαθά της
βάνει τα ζύγια απλόχερα , τσουβάλια τ´αγαθά της.
Και μια ψυχούλα παιδική στων χρόνων το φορτίο,
ευχαριστώ θα πει κορμέ ,ελιάς ιερατείο !
Τώρα κι αυτή μεγάλωσε , τα συναισθήματά της
γαζώνουνε τους πόνους σου με τα ενθυμήματά της !
Ένα καντήλι θαλερό στης εκκλησιάς την πόρτα ,
ένα λυχνάρι κάποτε κι ένα ροΐ σαν πρώτα,
αγιάζανε περίτρανα ένα φαΐ με χόρτα.
Κι ο ποιητής αναφωνεί :
Μια ελιά κι ένα καράβι τον κόσμο φτιάχνει απ´ την αρχή ,
τρανό το ´χει καμάρι ! Τ´αμπέλι βγάζει ιαχή !
Ελιά ,μητέρα του καλού, του τόπου μου καμάρι,
βάστα γερά , γεράματα για σε του νιού το δυναμάρι !
