Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα! Ευτυχισμένο το 2020!

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού συλλόγου Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" εύχεται σε όλους Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα. Ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2020, με υγεία και ευημερία!

Μοφκίτσα: Εορτασμός Αγίας Σκέπης - 28η Οκτωβρίου 1940!

Με ιδιαίτερη ευλάβεια εορτάστηκε και εφέτος η φωτοφόρος νεφέλη και σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Μοφκίτσα. Την Παραμονή της εορτής τελέστηκε Αρχιερατικός Εσπερινός μετ΄ Αρτοκλασίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ. Χρυσοστόμου συμπαραστατούμενος και από άλλους Κληρικούς.

Την επομένη, 28 Οκτωβρίου ετελέστη Δοξολογία και επιμνημόσυνη Δέηση για τους Πεσόντες υπέρ πατρίδος! Ο καιρός ανοιξιάτικος και ο ήλιος λαμπερός, ήταν συνοδοιπόρος των προσκυνητών που επισκέφθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους την εορτή! Τιμώντας το Έπος της 28ης Οκτωβρίου 1940, δεν πρέπει να λησμονούμε τους νεκρούς για έναν πόλεμο αντίστασης στον φασισμό!

"Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε".

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου, ἀναφέρεται ἕνα ὑπερφυσικὸ γεγονός, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἔδειχνε πόσο κοντὰ ἦταν στὸν ἀγαπημένο του λαό, τὸν Ἰσραήλ, καὶ πόσο τὸν προστάτευε. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐμφάνιση ὑπεράνω τοῦ λαοῦ μιᾶς νεφέλης, μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς ὁδηγοῦσε τὸ λαὸ κατὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Ἡ νεφέλη αὐτή, τὴ μὲν ἡμέρα, ὑπὸ μορφὴν στύλου, ἔδειχνε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ δρόμο ποὺ ἔπρεπε νὰ πορευθοῦν καὶ συγχρόνως ἔριχνε τὴ σκιά της καὶ τοὺς δρόσιζε, καθὼς πεζοποροῦσαν στὸ λιοπύρι, τὴ δὲ νύχτα, ὡς πύρινος στῦλος ἔριχνε φῶς καὶ τοὺς φώτιζε, γιὰ νὰ μὴ μένουν στὸ σκοτάδι.

 Η Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ εορτάζει την 1η Οκτωβρίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος όμως, την έχει μεταθέσει στις 28 Οκτωβρίου, όπου η Ελλάδα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως της από τον Ιταλογερμανικό ζυγό. Στις 21 Οκτωβρίου 1952, εγκρίθηκε και αποφασίστηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ο συνεορτασμός της εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής επετείου του «ΟΧΙ»

 Χρόνια Πολλά σε όλους!

Καλοκαίρι 2019 στη Μοφκίτσα!

Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε για άλλη μια φορά, ένα καλοκαίρι πλούσιο σε δραστηριότητες και αναμνήσεις από όμορφες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα και νέους επισκέπτες στο χωριό μας.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν ενθαρρυντική για να συνεχίσουμε το έργο που έχουμε αναλάβει όλα αυτά τα χρόνια.. Οι δράσεις μας έχουν ως στόχο την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, την αναβίωση εθίμων αλλά και την αναθέρμανση των σχέσεων νέων και παλιών πατριωτών. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή είναι αγαπητοί άνθρωποι του χωριού μας που είναι πάντα δίπλα μας με συνέπεια και ανιδιοτέλεια και τους ευχαριστούμε θερμά για αυτό.

Πιο συγκεκριμένα, στην Μοφκίτσα έλαβαν μέρος σημαντικές εκδηλώσεις που άφησαν για άλλη μια χρονιά το στίγμα τους στην πολιτιστική αναβάθμιση του τόπου μας και είμαστε υπερήφανοι για αυτές.

§  Γιορτή της Εκκλησίας μας. Πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Την παραμονή της Εορτής τελέστηκε Μέγας Εσπερινός μετά αρτοκλασίας. Ακολούθησε η περιφορά της εικόνας της Παναγίας. Ανήμερα της Εορτής έλαβε χώρα η Θεία Λειτουργία με πλήθος συμπατριωτών και πιστών.

§  Παραδοσιακό πανηγύρι του 15 Αυγούστου. Η πλατεία του χωριού, που αποτελεί το κέντρο πολλών κοινωνικών εκδηλώσεων, υποδέχτηκε τον κόσμο στο παραδοσιακό πανηγύρι με τοπικά εδέσματα και ζωντανή μουσική.  

§  Παράσταση Καραγκιόζη. Το Μικρό Θεατράκι του χωριού μας, στ’ Αλώνια δίπλα στο σχολείο, πάντα θα περιμένει μικρούς και μεγάλους να γεμίζουν τις όμορφες πέτρινες εξέδρες του. Το ταξίδι του ξεκίνησε λίγα χρόνια πριν με την καθιερωμένη πια παράσταση Καραγκιόζη. Αυτό το ραντεβού πραγματοποιήθηκε και φέτος με μεγάλη συμμετοχή. Σας περιμένουμε και του χρόνου στο ίδιο μέρος!

§   Εθελοντική Αιμοδοσία. Ο σύλλογός μας εδώ και χρόνια διαθέτει τράπεζα αίματος σε συνεργασία με το Γενικό Νοσοκομείο Πύργου και κάθε χρόνο συγκεντρώνει μονάδες αίματος χάρη στην προθυμία και την αλληλεγγύη των αιμοδοτών του. Ευελπιστούμε στην ακόμα μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και προσφορά των συμπατριωτών μας σε αυτό το μεγαλόπνοο και ανθρωπιστικό έργο.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" ευχαριστεί όλα τα μέλη του που έδωσαν το παρόν, καθώς και όσους βοήθησαν στο να πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις μας.  

Ευχόμαστε καλό Φθινόπωρο σε όλους κι ειδικότερα στους μικρούς μας φίλους που ξεκινούν άλλη μια σχολική χρονιά εξέλιξης και προόδου. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας με τις χειμερινές δράσεις που θα προγραμματιστούν!

"Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ", το χωριό μας!

Το χωριό! Το μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες, θα είναι πάντα το πιο αγαπημένο σου γιατί μέσα σε αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Εκείνο το μέρος που πάντα σου θυμίζει περασμένες -άσχημες ή όμορφες- στιγμές.

Μπορεί να έφυγες, όμως πάντα γυρνάς πίσω σε αυτό. Γιατί πάντα σε δένει κάτι σημαντικό. Πάντα μετράς αντίστροφα τον χρόνο για να πας πίσω. Το αναζητάς και σε αναζητάει. Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής σου κρύβεται εκεί! . Ότι αγαπάς βρίσκεται εκεί! Οι άνθρωποι σου, οι φίλοι σου, η θάλασσα, τα βουνά, τα γύρω χωριά, η γειτονιά, η πανέμορφη φύση.

Η πλατεία και τα παραδοσιακά στενάκια που κάποτε έτρεχες, γελούσες κι έπαιζες μπάλα με τους φίλους, τώρα έχουν ερημώσει κι εσύ κάθε που γυρνάς, προσπαθείς μήπως και τους δώσεις λίγη ζωή. Δυστυχώς κάποιες συνήθειες άλλαξαν όμως εσύ χαίρεσαι που έζησες τις πιο φυσιολογικές και τις πιο όμορφες εποχές.

Το χωριό είναι το μοναδικό μέρος για εσένα, για εμάς, πάντα θα είναι. Όλη μας η ζωή κι οι θύμισες είναι αυτό. Όλες μας οι περιπέτειες είναι αυτό. Όλοι μας οι άνθρωποι είναι εκεί.

 Πάντα θα προσπαθείς να βρεις λίγο κενό χρόνο, για να το επισκεφθείς. Πάντα θα επιθυμείς να γυρνάς σε αυτό και να νιώθεις όπως παλιά. 

Γυρνάς, αναπνέεις όσο περισσότερο αέρα μπορείς κι έπειτα φεύγεις ξανά. Νοερά ή αληθινά!

Έφυγε από τη ζωή ένας άξιος κληρικός…

Έφυγε από τη ζωή ένας άξιος κληρικός. Ο Αριστείδης Κούκιος (ο παπα-Αριστείδης), σε ηλικία 86 ετών. Γεννήθηκε στη Μοφκίτσα το 1933, γιος του  Κων/νου και της Καλλιρρόης. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό της Μοφκίτσας, αποφοίτησε ως αριστούχος μαθητής από το Γυμνασίο Ζαχάρως, αριστούχος ιερεύς το 1961 στην Πέτρα Ολυμπίας, στη συνέχεια στις Καρυές Τριφυλίας, απ' όπου το 1970, εισήλθε με εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με άριστα και με άριστα απεφοίτησε. Ιερουργούσε επί 40 χρόνια στο εκκλησάκι Αγίου Γερασίμου Πολυκλινικής Αθηνών με πλούσιο κοινωνικό έργο. Συλλειτούργησε και στη συνέχεια αντικατέστησε τον πατέρα Πορφύριο (τον μετέπειτα ανακηρυχθέντα άγιο από την εκκλησία μας), από τον οποίο πήρε την ευλογία του. 
Παντρεμένος με την πρεσβυτέρα Λαμπρινή Σβανά, απέκτησαν 3 παιδιά και γνώρισε τα 3 εγγόνια του. 

Όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε, εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

"Αιωνία σου η μνήμη".

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί  την Τετάρτη 10 Ιουλίου, 12 το μεσημέρι,  στον ιερό Ναό Πέτρου και Παύλου στο Νεοχώρι Ζαχάρως.  

Τελευταίο Αντίο...

Επιμέλεια: Σπύρος Ζήρος

"Πάντα ματαότης τα ανθρώπινα". Μία διαφορετική ημέρα ξημέρωσε σήμερα για το Χωριό μας. Στις μικρές κοινωνίες στα καλά και τα άσχημα συμμετέχουν τα πάντα. Μία πραγματική Κυρία, ένας δικός μας άνθρωπος, Σύζυγος , Μητέρα και Γιαγιά, η πολυαγαπημένη μας φίλη, της παραπάνω πόρτας, Σταυρούλα σύζυγος του επίσης γείτονα, φίλου και συνοδοιπόρου στα Εκκλησιαστικά τοπικά δρώμενα, και στο Αναλόγιο της Παναγίας, Γιώργου Κούτρου, χθες, χωρίς να μας αποχαιρετήσει, έφυγε. Πήρε τις λιγοστές αποσκευές της και αναχώρησε για το τελευταίο ταξίδι της επί γης ζωής της. Έφυγε στην Αθήνα που πέρασε όπως όλοι μας τα περισσότερα χρόνια της ζωή μας. Σήμερα στον Ιερό Ναό το Αγίου Γεράσιμου Ιλισίων, θα γίνει ο τελευταίος ασπασμός από όσους μπορέσουν να συμπροσευχηθούν με την οικογένειά της. Εμείς που δια εύλογους αιτίας, είμαστε στο Χωριό, την αποχαιρετούμε νοερά, προσευχόμενοι στον Θεό των Πνευμάτων και πάσης σαρκός, αυτήν να συγχωρήσει και εμάς να ελεήσει, ως Αγαθός Φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός. Αγαπημένη μας Σταυρούλα Καλό Παράδεισο. Σίγουρα μια ημέρα θα ανταμώσουμε. Η οδός που βαδίζεις σήμερα, είναι Μακαρία και οδηγεί σε χώρα και Τόπο Αναπαύσεως. Από την Άλλη Εκκλησία που θα περάσεις φέτος την Πεντηκοστή, θα προσεύχεσαι για όλους μας. Η αγάπη μας στην Όμορφη Οικογένειά σου. Την παρηγοριά την δίνει Θεός. Εμείς προσευχόμενα. Ότι θα μας λείψεις από το Μπαλκόνι σου, είναι σίγουρο. Ο όμορφος λόγος σου, η διακριτική παρουσία σου. Οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε. Έχεις ήδη εγγραφεί στη Βίβλο της Ζωής. Στην μέλλουσαν πόλιν που επιζητούμε.

Καλό Παράδεισο Σταυρούλα.

Κώστας Αλεξανδρόπουλος (Δήμαρχος Ζαχάρως - Φιγαλείας)

Οι πολίτες του Δήμου Ζαχάρως, ασκώντας το εκλογικό τους δικαίωμα έκαναν τις επιλογές τους. Οι δημότες και οι κάτοικοι των χωριών, θέλουν να δουν έναν δήμαρχο έργων, έναν δήμαρχο προσφοράς στον άνθρωπο, έναν δήμαρχο να σταθεί αντάξιος της μεγάλης ευθύνης που οι πολίτες του ανέθεσαν.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" στον εκλεγμένο Δήμαρχο Ζαχάρως Κώστα Αλεξανδρόπουλο, καθώς και στα εκλεγμένα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, προέδρους και μέλη Κοινοτήτων, εύχεται μια καλή δημιουργική και επιτυχημένη θητεία!

Πρόεδρος του χωριού μας

   ο Χρήστος Μπαντές

Πρόεδρος του χωριού μας ο Χρήστος Μπαντές του Δημητρίου! Ένας νέος άνθρωπος του χωριού μας, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μοφκίτσα. Νοιάζεται για το χωριό, το αγαπάει και όλοι εμείς θα είμαστε δίπλα του να τον στηρίξουμε για το καλό του χωριού και των κατοίκων του.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

Επιμέλεια Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά

Για την αντιγραφή Μάνθος Κατσάμπουλας

Συγκλονίζει το ποίημά της Κατερίνας. Με τη δύναμη και την ομορφιά των στίχων του αλλά και με τη δραματικότητα που περικλείει καθώς η ψυχή δοκιμάζει δυνατές συγκινήσεις θρηνώντας για την αναπάντεχη καταστροφή ενός από τα πιο σπουδαία μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και εκφράζει τον πόνο και την οδύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας !

Ποιος αλήθεια μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία; Και πώς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα; Είναι μια από τις ειδήσεις που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις! Είναι οι στιγμές εκείνες που ο άνθρωπος νιώθει ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε... Γιατί τα γεγονότα τον... ξεπερνούν...
Πολλά συγχαρητήρια Κατερίνα!

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

Κλαίει απόψε το φεγγάρι, θρηνεί κι έβαλε πορφυρή στολή.
Στον Κουασιμόδο κάνει χάρη, που βλέπει απ´όξω και απειλεί.

Πυκνοί καπνοί ζώνουν το κτίριο. Οι φλόγες απειλούν τη γη.
Τι είναι ετούτο το μαρτύριο Νοτρ Νταμ που φίλεψε η αυγή;

Κι αν είν´τ´αστέρια να γελάνε είν´από λάθος του φακού
ή την Παρθένο τραγουδάνε σε ύψη ανάμεσα καπνού.

Κουασιμόδος στη γωνιά του θρηνεί, δεν έβγαλε μιλιά.
Μετά το πρώτο ξέσπασμά του κοιτάει, θυμάται τα παλιά.

Μαύροι καπνοί, κόκκινες φλόγες ζώνουν τα ύψη. Μαγικά
τα χρώματα σ´ουράνιο θόλο ξυπνούν θαμμένα μυστικά.

Βίκτωρ Ουγκώ στα θαύματά σου μια προφητεία φθονερή
βγήκε απ´το μυθιστόρημά σου κι έγινε τώρα φανερή.

Οι γκαργκουΐλες δαίμονές της, της εκκλησιάς της γοτθικής
δε θα ´χουν πλέον καμμιά αξία σα στάχτη όποιας ηθικής...

Ποια η αιτία τι μας νοιάζει, όποια και να ´ναι δε φελεί.
Κι αν τη γυρέψουν δε γυρίζει, η Παναγιά έχει πληγεί.

Απ´των ανθρώπων την αμέλεια, απ´ των δαιμόνων το χτικιό;
Απαλλαγή παίρνει η αφέλεια στου όνειρου το μαγειριό...

Η οικουμένη πιλατεύει με κλάμματα και προσμονή.
Την εκκλησιά του ο κόσμος θέλει, ας κάμει λίγη υπομονή!

Ιστορική εκκλησιά ,λυπούνται ακόμα και οι κεραυνοί.
Και οι βροντές ξεκλειδωμένες ´χάσαν κι εκείνες τη φωνή.

Μετουσιωμένη σε αγάπη η στάχτη ετούτη είν´ ιερή.
Για να θυμίζει στους ανθρώπους στιγμές που είναι ανιαροί.

Δεν την χωράει τάφου μάτι, σε τεφροδόχο πάνχρυση να μπει, τ´αστέρια να κοιτάζει ευθύς, ευχών, ελέους πάμβριθη να βγει.

Ας είχα θάμα να σε χτίσω, να ξεφυτρώσεις το πρωί,
σαν ένα αστέρι όπως ήσουν να λάμπεις νύχτες και αυγή.

Κάμε Ουγκώ την προσευχή σου, αλλού εγώ κι αλλού εσύ,
γράψε καινούργια ιστορία ολάκερη κι εγώ μισή...

Να σμίξουμε τα νοητά μας, βάλσαμο σκέψης και ψυχής
να γίνουν κάποια απ´τα όνειρά μας ιάματα αναψυχής.

Τι κλάμμα έβγαλε τ´αρμόνιο; Οι ψαλμωδίες οι γλυκές
φρίκης τους ήχους νανουρίσαν σαν ξενομάνες σ´αλυκές.

Βαρύ στολίδι του ναού σου όργανο εκκλησιαστικό,
κράτα καλά το ηχητικό σου σα σφραγισμένο μυστικό.

Με της Άγια Σοφιάς το θρήνο σμίξε ψυχή της Νότρ ε Ντάμ
κι οι δυο μια μέρα αναστηθείτε σ´ ύμνους δικαίου, κάντε μπαμ!

Γλυκά τα ουράνια επαγιδέψαν της αμαρτίας τους καπνούς,
γλυκά τις προσευχές παιδέψαν με τους ανθρώπους κοινωνούς!

Μοίρα κακή και τα σπουδαία γράφει να έχουν τελειωμό.
Την ομορφιά τους πανωραία σφραγίσαν δίχως γυρισμό.

Της πλάνης ζοφερή σου νύχτα, της αταξίας την πνοή
αγγελοδρόμοι αφουγκραστήκαν σε κουρασμένη αναπνοή.

Έργα Θεού, έργα ανθρώπων, έργα βαρύγδουπης ορμής,
λαλείστε σε αδαών τους τρόπους, σφραγείστε πράξεις εφορμής.

Φιλολογίες στα παρτέρια και πόνο μέσα στην ψυχή,
ας κοινωνήσουμε μ´αστέρια, με ύμνους και με προσευχή.

Άλλο κακό τέτοιο μη γίνει,  άλλη ιστορία μη γραφτεί.
Κουασιμόδοι, γκαργκουίλες να ζουν στη σκέψη μας καυτοί.

Συ, Παναγιά των Παρισίων, του κόσμου όλου Παναγιά
προστάτεψε από ´κει που πήγες μικρούς, μεγάλους μ´ευλογιά!

Η μνήμη μου θα σε κρατήσει πανίερό μου φυλαχτό,
μέχρι να ´ρθει να σε ξυπνήσει έν´αστεράκι ταιριαχτό.

Ένας Ουγκώ, μια ιστορία, ένα φιλάκι πεταχτό,
να ξεχαστεί και του χαμού σου η εικόνα και το ουρλιαχτό.

Παρουσίαση Βιβλίου! "Πικρό κρασί από σταφίδα"

Την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019, στο Polis Art Cafe, στην Αθήνα και την Πέμπτη 11 Απριλίου 2019 στη Βιβλιοθήκη - Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας του Δήμου Σαλαμίνας, έγινε η παρουσίαση του δεύτερου πονήματος του συμπατριώτη μας Λουκά Καρνέση "Πικρό κρασί από σταφίδα".

 Μια ιστορία που μας μεταφέρει πίσω στις αρχές του 1980, στο κλίμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που ακόμα ψάχνει το δρόμο της ύστερα από μια ταραγμένη εποχή με εμφύλιο και δικτατορία. Σε μια επαρχιακή κωμόπολη, πέντε φόνοι χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους και χωρίς φανερό κίνητρο, την αναστατώνουν. Η αστυνομία αδυνατεί να βρει στοιχεία που θα την οδηγήσουν στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Έτσι επιστρατεύεται ένας ικανός άνθρωπος, με τεράστια εμπειρία και επιτυχίες στον τομέα των ανθρωποκτονιών, ο απόστρατος αξιωματικός Ηλίας Ανδρέου. Παράλληλα με τις προσπάθειες του συνταξιούχου αστυνόμου να αναζητήσει το δράστη ή τους δράστες, αναδεικνύονται κοινωνικές σχέσεις, αντιλήψεις και νοοτροπίες που χαρακτήρισαν την ελληνική κοινωνία τις προηγούμενες δεκαετίες. Στο τέλος θα δοθεί η λύση στο μυστήριο ή θα μείνει στο στόμα η γεύση του πικρού κρασιού;

Με έναν αυθεντικό ειρμό και χωρίς καμία επιτηδευμένη αγωνία ο Λουκάς Καρνέσης μας κερνάει "Πικρό κρασί από σταφίδα". Οι λάτρεις του μυθιστορήματος θα το απολαύσουν.

Λουκά θερμά συγχαρητήρια! Καλοτάξιδο!

Στιγμιότυπα από τις εκδηλώσεις παρουσίασης!

Στην αγαπημένη μας Κατίνα!

Επιμέλεια: Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά 

Πότε κιόλας πέρασαν 40 ημέρες, Κατίνα μου; Στου αχώρητου το δώμα ψάχνει η καρδιά μας να σε βρει! Στις αναμνήσεις μας καθώς ξεφυλλίζουμε τις σελίδες του υποσυνείδητου και τα άλμπουμ με τις φωτό. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι έφυγες βιαστικά από κοντά μας, έτσι χωρίς να προλάβεις να κουβεντιάσεις μαζί μας, να φας το αγαπημένο σου γλυκό, να χαρείς τη Μοφκίτσα σου, που πίστευες ότι θα σου χάριζε την ηρεμία που χρειαζόσουν. Μια ζωή ζεστάθηκες στον ήλιο της Μοφκίτσας, λούστηκες με τα νερά της, δροσίστηκες από τις πηγές της, περπάτησες το χώμα της και τις κοτρώνες της τις καβάληκες. Έκαμες όλα, δοκίμασες τουλάχιστον, όσα έκαναν όλες οι γυναίκες του χωριού. Νεροκουβαλήματα, πλυσίματα, ζυμώματα, θερίσματα, αλωνίσματα, σπορές, μαρτίνια, κλαρί για τα ζωντανά, λιομάζεμα, ξάσιμο κι ό,τι άλλο.

Μονάχα με ρόκα δε σε θυμήθηκα ποτέ ούτε στον αργαλειό να μπαίνεις.
Κι απάνου στον ανθό της νιότης σου, κάπου στα 18 ξενιτεύτηκες. Ως τα 70 του φευγιού σου έζησες στης ξενιτιάς τ´αφιλόξενα πολύβουα πλήθη, στης κακίας το θρόνο ολημερίς. Κατάφερες να δημιουργήσεις φιλίες στη δουλειά και οικογένεια. Ζέστανες κάπως την παγωμένη ανάγκη του ξενιτεμού σου κι έκαμες τη Μελβούρνη δεύτερη πατρίδα σου! Κι αφού φιλοξένησε το σκήνωμά σου έγινε κι η παντοτινή σου. Η ζωή σου εκεί δεν ήταν εύκολη! Οχιές πέταγαν το πικρό, φαρμακερό τους δηλητήριο κι εσύ χωρίς απόγνωση εξοστράκιζες την κακία μέχρι που κουράστηκες κι όλο το φαρμάκι χύθηκε στην πονόψυχη αρχοντιά σου κι η καρδιά σου μάτωσε. Και ματωμένη ακόμα σερνόσουν, σερνόσουν με την ελπίδα παραμάσκαλα και υπέμενες απέλπιδα ελπίζοντας..! Ακόμα και δικοί σου άνθρωποι σε πλήγωναν ακόμα κι όταν γνώριζαν ότι δεν είχες ελπίδα. Πόσο κακοί είναι, Θεέ μου, οι άνθρωποι!
Εσύ όμως τους συγχώρησες κι έφυγες ήσυχη μέσα στο βαθύ σου πόνο.
Κρέμασες απρόθυμα τις κουτάλες της ζωής και παρέδωσες την κατσαρόλα. Ήξερες!
Στραγγίσανε τα όνειρα! Μείνανε πίσω τα παιδιά και τ´αγγόνια, που τ´ανάστησες όλα με αγάπη και φροντίδα. Ακόμα και στα τελευταία σου ετοίμαζες φαγητό γι αυτά.
Πώς είναι αλήθεια στον καινούργιο σου κόσμο; Σίγουρα θα είναι καλύτερα εκεί!
Μάνα, πατέρας, γιαγιάδες παππούδες, θείοι, ξαδέλφια, ανήψι, θ´ανοιξαν ζεστές αγκαλιές για πάρτη σου και θα ´στρωσαν τραπέζι υποδοχής.
Τους κουβάλησες αρώματα από τη Μοφκίτσα: Σκίντα, πουρνάρια, αφάνες, γκορτζιές, ασφάλαχτα, σπάρτα, ασφάκες, ολόγιομα κατακίτρινα ανθάκια, ολόφωτοι πολυέλαιοι στο πράσινο των βουνών μας! Αχ, να προλάβαινες και τις κουτσουπιές!
Το λιλά της αγάπης σου δώρο στον επιτάφιο της ψυχής σου!
Στο καντηλάκι σου λάδι από τα Κριάκουρα. Στο σπερνό σου ξένο στάρι. Ο Καλός και τ´ άλλα σταροχώραφα ρήμαξαν ακαλλιέργητα. Η Μοφκίτσα σου, η Μοφκίτσα μας, που τόσο αγαπήσαμε ξόφλησε, το είδες κι εσύ με τα μάτια σου, ξόφλησε από χειρόνακτες, ξόφλησε κι από θημωνιές. Τ´αλώνια ρημαγμένα κουκουλώθηκαν από αγριόχορτα και θάμνους. Μόνο στη μνήμη μας χλιμιντρίζουν πλέον τ´άλογα στο μεσιανό το στύλο πηλαλώντας κάθιδρα ολόγυρα στ´αλώνι. Και το καμτσίκι π´ανέμιζε παροτρυντικά στον αγέρα, κείτεται κι αυτό άχρηστο με τα χαρέρια, τα φτυάρια, τα δικράνια, τα κόσκινα, τις αλωγανιές..!
Σε λίγες μέρες ο Αη -Γιώργης στη γιορτή του θάχει ξαπλωμένες τις παπαρούντες, κόκκινες, άσπρες και πορτοκαλί, τις άγριες ορχιδέες κι ούλα τ´αγριολούλουδα με τις πολύχρωμες φορεσιές τους... Η τραγουλιά μοσκοβολάει ακόμα μέσα μου! Πόσα χρόνια έχω να μυρίσω τραγουλιά! Οι ελιές έδεσαν κιόλας και τα πουρνάρια τον καρπό τους. Οι γκορτζιές στις Αγραπιδούλες κι εκείνες θα ´χουν αρχίσει να τινάζουν τ´άνθια τους. Τα ρείκια φορτωμένα ανθούς χαιρετάνε τους βηματισμούς μας και οι τρικωκιές φουντώνουν ανθισμένη νοστιμάδα. Τα πουρνάρια γιομάτα ροδάμι και τα πεύκα γκαστρωμένα πλούσια γύρη την τινάζουν αλύπητα στο πρώτο φύσημα του αγέρα.
Τ´αστέρια της Μοφκίτσας τρεμοσβήνουν, καντηλέρια υποδοχής της δικής σου ψυχούλας. Η Ετιά και η Πέρα βρύση ξεδιψούν ακόμα τους λιγοστούς διαβάτες.
Ένα αηδόνι στη ρεματιά μίλησε τ´όνομά σου στο τραγούδι του. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ όσο θα ζούμε, αγαπημένη μας! Αιωνία σου η μνήμη!
Για την αντιγραφή: Μάνθος Κατσάμπουλας

Στερνό Αντίο...

Επιμέλεια: Κατερίνα Μπαχάρη - Κουτσουνά

Για την αντιγραφή Μάνθος Κατσάμπουλας

Στιγμιότυπο από την βράβευση του συζύγου της Πέτρου (ενός εκ των ιδρυτών του Συλλόγου μας)

Η Μοφκίτσα σήμερα αποχαιρέτησε την αγαπημένη θεια Λιω! Και η θεία Λιω αποχαιρέτησε τη Μοφκίτσα!
Ενενήντα εννέα Μαΐων το αηδόνι μας, χείμμαρος, καταπέλτης άφηνε το λόγο της να ρέει σαν ποτάμι γαργαριστό και ζωντάνευε τη γειτονιά. Είχε λόγο για όλα! Δεν της ξέφευγε τίποτα! 
Σπιρτόζα, πανέξυπνη, με το βαθυστόχαστο βλέμμα κι άλλοτε το πρόσχαρο και γελαστό που έφτανε ως τον ουρανό ήταν χαρά να την κοιτάς, να κουβεντιάζεις μαζί της και αρκεί να τη συναντούσες ήταν αδύνατον να καθόριζες εσύ το χρόνο, που δεν θεωρούσες κοντά της ποτέ χασούρα, αλλά εποικοδομητικό αξίωμα. Κάτι θα μάθαινες, κάτι θα έδινες, κάτι θα έπαιρνες! Άξια μοδίστρα και κεντήστρα μηχανής έντυσε κορμιά ποικίλων διαστάσεων με όμορφα ρούχα την εποχή του 1930-35 και μετά και κέντησε προίκες σχεδόν σε όλες τις κοπέλες του χωριού! Αν προσθέσουμε την πολυμελή οικογένειά της, τρία κορίτσια και δύο αγόρια κι ένα εξαιρετικό, σεβάσμιο και εκλεκτό σύζυγο, ιεροψάλτη από την οικογένεια Κριτσέλη, οι δουλειές για την αγαπημένη θεια Λιω, έτσι τη φωνάζαμε ανεξαρτήτως βαθμού συγγενείας, ήσαν υπεράνω των δυνάμεών της κι όμως εκείνη τα κατάφερνε. Αεικίνητη, δραστήρια, μερακλού, ασυναγώνιστη, πρόθυμη, ξεφτέρι με τα όλα της, έτρεχε παντού. Στη γειτονιά αγαπητή, στο χωριό επίσης! Με τον καλό λόγο στα χείλη ξεπέρασε δυσκολίες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στα χωριά μας. Στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής της είχε βοηθό τη μητέρα της. Αργότερα μεγάλωσαν οι κόρες της και στάθηκαν κοντά στη μητέρα τους! 
Έφυγαν ενωρίς για την Αθήνα, αν θυμάμαι σωστά γύρω στο 
1960 και η έλλειψή τους έγινε αισθητή. Ήσαν από τις πιο αγαπημένες και ήσυχες οικογένειες του χωριού! Πρωτοπόρος η θεια Λιω και ο Μπάμπα Πέτρος, που για πιο σεβαστό τον φωνάζαμε κι αυτόν θείο Πέτρο, στην επικουρεία των δεινοπαθούντων, των ασθενών χωριανών μας, στην εξυπηρέτηση γενικώς, άνοιγαν πορτοφόλι, ψυχή και αγκαλιά σε όλους. Ταπεινοί, πρόσχαροι, σοβαροί, ειδικά ο Πέτρος, είχαν πλέξει με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους το εγκώμιο της προσωπικότητάς τους. Υποκλινόμενοι στα προβλήματα των άλλων, έβρισκαν διέξοδο στα δικά τους.
Χάραξαν πορεία λαμπρή στη ζωή τους. Πάντρεψαν παιδιά, είδαν εγγόνια, η θεια Λιω και διγγόνια και μια τριγγόνα.
Πλήρης ημερών μέσα σε πανδημία των εναπομεινάντων Μοφκιτσάνων κηδεύτηκε σήμερα με το κατευόδιο ολονών.
Ευλογημένο το χώμα που τη σκέπασε! Την ευχή της και τα χρόνια της να έχουμε! Πήγε να συναντήσει τους εκεί αγαπημένους της!
Στείλαμε "κατά το δοκούν" χαιρετίσματα στους φευγάτους αγαπημένους μας, καταμετρήσαμε τις απώλειες της γενιάς της, που δυστυχώς είναι πολλές, μετρήσαμε τους εναπομείναντες που μετριούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήπιαμε τον καφέ της παρηγοριάς, φάγαμε το φαγητό για την ψυχή της. Με την ευκαιρία παρατηρήσαμε τις αλλαγές και στα δικά μας πρόσωπα που κάθε φορά γίνονται και εντονότερες, μιλήσαμε, ευχηθήκαμε τα καλύτερα ο ένας στον άλλον, αποχαιρετήσαμε με την ευχή:
"Να ζήσετε να τη θυμάστε" και η ηλιόλουστη μέρα, που της χάρισε στη θανή της η όμορφη φύση μας, αισθανθήκαμε ότι ήταν σαν να αντανακλάται προς τα έξω με αυτόν τον τρόπο η όμορφη και καθάρια ψυχή της!
Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένη θεια Λιω!

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένειά της!

Μαγευτικές εικόνες από το λευκό τοπίο!

Η ευτυχία, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι κάτι δυσεύρετο, ουτοπικό, άπιαστο, κάτι το απόμακρο. Βρίσκεται στον περιβάλλοντα χώρο, γύρω μας. Για πολλούς από εμάς, ένα κομμάτι ευτυχίας, βρίσκεται αυτές τις μέρες και στο χωριό μας! Τα χιόνια κτύπησαν την πόρτα μας, και μας προσκαλούν σε ένα ονειρικό - ειδυλλιακό τοπίο. Θαυμάστε το!

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρακαντάς!