Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020

Τα φετινά μας Χριστούγεννα να είναι μέσα στο σπίτι!

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" εύχεται στα μέλη και τους φίλους του Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά! Η Γέννηση του Χριστού ας σημάνει την αρχή για μια καλύτερη ζωή γεμάτη αλήθεια και φως. Οι μέρες των Χριστουγέννων ας μεταφέρουν τη μαγεία τους στο σπίτι μας και ο Άγιος Βασίλης ας εκπληρώσει τις ευχές όλων μας!


Θα είναι διαφορετικά τα φετινά Χριστούγεννα. Χριστούγεννα μέσα στο σπίτι. Το 2020 ήταν μια δύσκολη και περίεργη χρονιά. Μια χρονιά που μας έκανε να νοιώσουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Μας πήρε μακριά  από συγγενείς και φίλους, μας στέρησε τις βόλτες, τις συναντήσεις και την ανεμελιά. Μας στέρησε μια αγκαλιά και μας υποχρέωσε να κρύψουμε το χαμόγελό μας. Μας έκανε όμως πιο δυνατούς, μας έκανε να αντισταθούμε στα δύσκολα και θέλω να πιστεύω ότι θα βγούμε υγιείς - ασφαλείς μέσα από όλο αυτό.

"Το Δενδράκι από θαλασσόξυλα"  είναι από το κατάστημα "Αληθινά Ψέματα - Κοσμήματα" της οικογένειας των αγαπημένων φίλων και κατοίκων του χωριού μας Βαγγέλη και Αφροδίτης Ρακαντά. Διεύθυνση: Αγ. Ιωάννου 31, Αγ. Παρασκευή

Χρόνια Πολλά!


Κυριακή 30 Αυγούστου 2020

Η ΓΕΡΙΚΗ ΕΛΙΑ!

Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά

 Σοφή γερόντισσα μιλά και φρονιμάδες στέλνει.

Χρόνος σαπίζει τα πλευρά μα η ψυχή εμμένει....

κι αντέχει αιώνες το χιονιά , τη ζέστη, το λιοπύρι.
Ο κάθε κλώνος ακριβό, θείο λιβανιστήρι !

Ελιά αγέρωχη βαστάς στον ακριβό μου τόπο,
που σου πληρώνει αγόγγυστα νοίκι, φαΐ και κόπο !

Γραμμένη η ιστορία σου πάνω στο χοντροκόρμι,
εσένα δε φοβίζουνε πλαγιές, ξέρες και όρμοι!

Μιλά η εικόνα σου για σε! Μιλά η αρχοντιά σου !
Ξυπνάει συναισθήματα η γέρικη ματιά σου !

Κάποτε που εμάζευα κι εγώ τις μαυρομάτες,
πράσινες και γυαλιστερές, μελίχλωρες , λαδάτες,

με νάζια ,με καμώματα κι ας πλήγωνε η τέμπλα,
μου ´στελνες παιγνιδίσματα, ελίτσες κράζαν μπέμλα !

Με τα μικρά χεράκια μου και με την παροιμία της νόνας,
καλάθι ευθύς αυγάτιζε και στην κορφή κορώνας

τα στολίσματα, χαράς επιθυμία , αγάπης ευθυμία.
Και γιόμιζε το σπιτικό λαδάκι κι ευλογία με τη μία !

Ξιδάτες μα και φουρνιστές, σκαστές στη σαλαμούρα 
κι ολάκερες ξεπικριστές σου διώχναν τη λιγούρα...

Πόσες γενιές σ´ακούμπησαν κι έδωκες την ευχή σου !
Σα μάνα, σα γερόντισσα κι ας μένεις μοναχή σου !

Βλογάς το χώμα του βουνού, της ρεματιάς ,της λάκκας.
Αυγερινός σε κυνηγάει σ´άστραμα ασημοπλάκας...

Θωρώ σε εκεί γερόντισσα, θωρώ σε κι αγναντεύω .
Τα περασμένα αναζητώ ,με δάκρυ τα κοντεύω...(τα πλησιάζω, τα φέρνω κοντά )

Μετρώ τους ρόζους στη σειρά και τους αξιολογάω.
Χαρά σ´αυτούς, σε σένανε το μπόι σας νογάω.....

Σαν κάνω αποτίμηση του θησαυρού που υπάρχει,
δεν το ζυγίζω μάλαμα , ασήμι σε διαμάχη....

Ζυγιάτορας είν´ η ψυχή κι αυτή κατάβαθά της 
βάνει τα ζύγια απλόχερα , τσουβάλια τ´αγαθά της.

Και μια ψυχούλα παιδική στων χρόνων το φορτίο,
ευχαριστώ θα πει κορμέ ,ελιάς ιερατείο !

Τώρα κι αυτή μεγάλωσε , τα συναισθήματά της
γαζώνουνε τους πόνους σου με τα ενθυμήματά της !

Ένα καντήλι θαλερό στης εκκλησιάς την πόρτα ,
ένα λυχνάρι κάποτε κι ένα ροΐ σαν πρώτα, 
αγιάζανε περίτρανα ένα φαΐ με χόρτα.

Κι ο ποιητής αναφωνεί : 
Μια ελιά κι ένα καράβι τον κόσμο φτιάχνει απ´ την αρχή ,
τρανό το ´χει καμάρι ! Τ´αμπέλι βγάζει ιαχή !

Ελιά ,μητέρα του καλού, του τόπου μου καμάρι,
βάστα γερά , γεράματα για σε του νιού το δυναμάρι !

Παρασκευή 1 Μαΐου 2020

ΠΕΡΔΙΚΟΝΕΡΟ (Περδικόβρυση η Μοφκιτσάνα)!


Επιμέλεια: Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά
Ο χρόνος που μνημείο σ´έχει κάμει,
σου φόρτωσε το βάρος του σαθρό.
Πίστεψε τ´όνειρό σου θα προκάμει
τις πέρδικες να σου ´στελνε σωρό!

Στιχάκια της αγάπης ξεχασμένα
στου ποιητή το στόμα τρέχουν σα νερό.
Τα θραύσματα της πέτρας ένα-ένα
διάσπαρτα στων αιώνων τον καιρό.

Στο δροσερό νερό σου κατεβαίναν
οι πέρδικες καμάρι του βοριά.
Τη θέα του λιμπιού σου τη βαραίναν
τόσα λιογέρματα στα γύρω τα χωριά!

Φθινόπωρα, Άνοιξες και Καλοκαίρια,
η Πλεύρη άνοιγε αγκαλιά χειροπιαστή.
Και τ´άστρα, τ´ουρανού τα καντηλέρια
στις νύχτες σου ομορφιά ζωγραφιστή.

Και στου τσοπάνου τ´ανοιχτά τα χέρια
στην πλάτη η γλίτσα ομορφιά ζωγραφιστή.
Τα τσοπανόσκυλα να λάφτουν τ´αγιονέρια,
τα γιδοπρόβατα φωτογραφία πλουμιστή.

Πόσοι να εσκιούψαν το νερό σου να φιλήσουν;
Πόσοι να εδώκαν όρκους παρθενιάς;
Πόσες νεράιδες να έστησαν καρτέρι
στο νου της κάθε ερωτευμένης νιας;

Οι βοσκοπούλες μέσα στο ταγάρι
την πίστη του έρωτα έχουν και κεντούν.
Και τα βοσκόπουλα γεμάτα χάρη
αγάπη κι έρωτα με το σουραύλι απαντούν.

Οι Λίμνες στων αιώνων τις προθήκες,
ποιος ξέρει ποιες φιγούρες νοσταλγούν;
Των κοριτσιών τις παρακαταθήκες
ή στων ερώτων τσαλιμάκια ασελγούν;

Ποιος ξέρει θάματα πόσα κρυμμένα,
επήραν στου χαμού τους την ορμή!
Ας ήταν μια ματιά στα περασμένα
να έριχνα ετούτη τη στιγμή!

Εικόνες του μυαλού τρελές σα νιάτα
στην αύρα της γητειάς της ρεματιάς,
ακούραστα της εργατιάς τα πιάτα
σε αγέραστο τον κόπο της ματιάς.

Η Δύση όλη στα πόδια σου πεσμένη,
το Νότο ξαπλωμένο τον θωρείς.
Ποτέ σου δεν σε είδα κουρασμένη,
συχνά και τα καλά σου όταν φορείς!

Αγία η ροή σου προστατεύει
Λίμνες, Μπουρνιά και Κόλυμπο σιμά.
Απλώνει στου Καλού τα κάλλη και νταντεύει,
στις ρεματιές τους πόθους ακουμπά.

Γλυκειά του νόστου ανατριχίλα με χαϊδεύει.
Γλυκειά των παιδικών μου πόθων η ριπή.
Γλυκειά η ματιά μου όταν με παιδεύει
στο διάβα του καιρού σαν αστραπή!


Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Η ΒΡΥΣΗ στο ΠΛΑΤΑΝΟΥΛΙ!

Η Νέα Βρύση στο Πλατανούλι!
Της Κατερίνας Μπαχάρη-Κουτσουνά

ΤΟ Πλατανούλι είναι μια τοποθεσία έξω από το χωριό περίπου σ' ένα χιλιόμετρο απόσταση. Σημείο αναφοράς στις εξορμήσεις των χωρικών όταν επρόκειτο να πάνε στα χωράφια τους στη γύρω περιοχή ή στον Κάμπο. (Με την ονομασία Κάμπος εννοούσαν το κάτω πεδινό χωριό, όπου είχαν τα κτήματά τους κι ο καθένας είχε χτίσει και ένα υποστατικό για τις ανάγκες των αγροτικών τους εργασιών. Πολλοί είχαν χτίσει κανονικά σπίτια, όπως ο Νίκος Ανδρικόπουλος ή Σκουρλίνος, ο Προκοπόγιαννης, ο Θοδωρής Κάππος (μάλλον ο πατέρας του ο Γιάννης Κάππος), ο Σπήλιος Αλεξόπουλος, ο Τάσης Μπαντές, οι οποίοι είχαν σπίτια και στο πάνω χωριό, αργότερα όμως έμεναν σχεδόν μόνιμα κάτω. Ο δρόμος που συνέδεε το πάνω με το κάτω χωριό περνούσε από αυτή την περιοχή, το Πλατανούλι). Το Πλατανούλι ξακουστό για το γέρο πλάτανο απ´όπου είχε και τ´όνομά του είχε νερά που έρχονταν από το βουνό επάνω, τη Μεγάλη Ράχη, ίσως κι ακόμα πιο ψηλά τα τράβαγε το ρέμα που μάζευε τα πολλά νερά και τα ´ριχνε στη θάλασσα στον Κάμπο,  ανάμεσα στο χωριό Θολό και στην τοποθεσία Παλιοκάραβο. Εκεί στο δρόμο δεξιά όπως πάμε στον Κάμπο,  (καρσί στην Περδικόβρυση, άλλη τοποθεσία προς τη Μεγάλη ράχη και στο δρόμο προς το χωριό Καλύδωνα), ανάβλυζε πλούσιος άμπουλας πεντακάθαρο νεράκι κι απέναντι ήτανε φυτρωμένο ένα πλατανάκι έξω από τη λαγαδιά. Εξ´ου και Πλατανούλι, μικρό πλατάνι που θέριεψε με τον καιρό και στα δικά μου χρόνια γερασμένο αλλά πανέμορφο χάριζε τον ίσκιο του ,,σε κοσμο και κοσμάκη,, και σε ζωντανά.
Η Παλιά βρύση στο Πλατανούλι!
Αυτό το νεράκι οι Μοφκιτσάνοι του παλιού καιρού το μάζεψαν κι έφτιαξαν μια όμορφη πέτρινη βρυσούλα με αέτωμα, γούρνα, λιμπί και τουράκι. Η βρύση είχε λιγοστή αλλά μόνιμη ροή. Ξεδίψαγε ανθρώπους,
ζωντανά, περαστικούς. Τη στοίχειωσαν μύθοι με νεράιδες και ερωτικές ιστορίες. Εκεί δίπλα της δεξιά ήταν και κήπος του γέρο -Τζάνε που ο θρύλος λέει και έγινε στις μέρες μας οπτικά την οικοδέσποινά του τη συνεπήραν οι νεράιδες. Αυτό το γραφικό μέρος έμεινε μέσα μου, όπως και όλα τ´άλλα που αφορούν τη Μοφκίτσα, τον τόπο της γέννησής μου.
Η Νέα Βρύση στο Πλατανούλι!
Τώρα πια για λόγους που δε γνωρίζω, μάλλον για τη διαπλάτυνση του δρόμου, για να περνάει αυτοκίνητο ή τρακτέρ, έχουν μεταφέρει τη βρύση στην επάνω πλευρά του δρόμου, όπως πηγαίνουμε για τον κάμπο δεξιά μας, ενώ παλιά βρισκόταν στην κάτω πλευρά αριστερά μας κάτω από το πλατάνι. Υπήρχαν ,,κορύτες,, για να πίνουν νερό τα ζώα στη σειρά και αυλάκια που διοχέτευαν το περσευούμενο τρεχούμενο νερό στον ποτιστικό κήπο του Τζάνε στη δεξιά πλευρά, όπως κοιτάμε τη βρύση ή όταν έκοβαν το αυλάκι γιατί δε χρειάζονταν άλλο το νερό, και στη ρεματιά από κάτω λίγα βήματα από τη βρύση.

Αυθόρμητα μια μέρα όπως αναπολούσα τα παλιά βγήκαν από μέσα μου οι παρακάτω στίχοι:


 Η ΒΡΥΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΤΑΝΟΥΛΙ

Νεραϊδόβρυση σε λέγαν μα νεράιδα ήσουν κι η ίδια,
τώρα το μυαλό μου παίζει με της μνήμης τα παιγνίδια.
Ναού αρχαίου αέτωμα η σκέπη σου φαντάζει
και μέσα στην απλότητα όμορφους μύθους βγάζει.
 Στο δρόμο τους σε χτίσανε όμορφοι Μοφκιτσάνοι...
στον Κάμπο, στα χωράφια τους σαν έβγαιναν σεριάνι.
 Σε πάταγε ο δρόμος τους μα εσύ βάρος δε νιώθεις,
γιατί βαθιά στα σπλάχνα σου αγάπη μόνο κλώθεις.
Περαστικούς και βιαστικούς, βοσκούς κι αγρότες έχεις
 με το δροσάτο σου νερό ποτίζεις και τους τρέφεις.
Ο πλάτανος αντίκρυ σου χαζεύει τη θωρειά σου
 και προστατεύει με δροσιά ό,τι ποθεί η καρδιά σου.
 Σα δυο αδερφάκια στέκουτε κι οι δυο σας μες τα χρόνια,  
τώρα σε περιφρόνηση κι οι δυο σε καταφρόνια.
Ιστόρησες της Τζάναινας της νεραϊδοπαρμένης
το παραμύθι, στο χωριό καθ´όλα παινεμένης.
Οι στρατοκόποι από παντού φτάναν και ξεπεζεύαν,  
τα ζα τους εποτίζανε, δροσιά πολλή μαζεύαν.
Το ρέμα, νεραϊδόρεμα, που το νερό σου παίρνει
κυλάει μες τα πλατάνια σου στα υπόγεια κατεβαίνει.
 Γλιστράει το μούσκλι απάλαφρα, φιλιέται με την πέτρα
 και ο τσοπάνης σαλαγά τα πρόβατα στη δέστρα.
 Τ´άλογα οι καβαλάρηδες πεζεύουν να ποτίσουν
και τα γαϊδουρομούλαρα πάραυτα να φροντίσουν.
 Γλυκό σταφύλι το τσαμπί, το σύκο, το μπουρνέλι,
το κέρασμα της Θοδωριάς και λίγο κοκκινέλι.
Αφήνουνε την κόπρο τους μα εσύ δεν τους μαλώνεις,
 συντρόφοι σφήκες, σέρσεγκες, μέλισσες, καμαρώνεις.
Σε λίγο τσάγκουρο γυμνό εγίναν όλα μέλι,
 το ζωντανό μικρόκοσμο τίποτα δεν τον μέλλει.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον τσακώσανε,
τα φιλιά που μοιραστήκαν οι δυο νιοί τ´απλώσανε...
Να στεγνώνουν στη θωρειά σου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά τους,
μα από τότε και μετά κάθισαν ούλοι στ´αυγά τους!
 Πλατανούλι αγαπημένο σ´έχει η νιότη μου βαλμένο
κάστρο μέσα στην ψυχή της, άπαρτο μα και παρμένο.
 Με της θύμησης τη γλώσσα πλάθω ακόμα ιστορίες,
από κείνες που στο νου μου έμειναν σαν απορίες.
Στον κορύτο σου διαβαίνουν, ξεδιψούν τα όνειρά μου
 και στη γούρνα σου ποτίζω τα ακριβά φιλήματά μου.
Φύλλο πλάτανου μ´αγγίζει, λογαριάζω τις ευθύνες,
 μου ´πε η νόνα πως μ´αφήνει έξω η μοίρα από τις δίνες.
 Κι αν μια μέλισσα καθίσει στ´ αχειλάκι μου απάνω,  
τότε να ´χω και το νου μου για το κάτι παραπάνω.
Πλατανούλι της καρδιάς μου, τώρα που διαβήκαν χρόνοι,
 η αγκαλιά μας ξεμακραίνει κι έχουμε απομείνει μόνοι.
 Να είχε η θύμηση μολύβι να ζωγράφιζε στιγμές μας
με τον πλάτανο αντάμα να κοιτάει τις αιχμές μας...
Να ´μουνα κι εγώ παιδάκι να κρυβόμουνα στ´ αυλάκι,
να ´πιανα πεταλουδίτσες όταν θα ´πιναν νεράκι..!
 Τώρα αβέρτα ιστορίες πλάθει το φτωχό μυαλό μου
 Μια για σένα, μια για μένα κι ούλες στο λογαριασμό μου.
Ο Άγιο Θόδωρος πιο πάνου, έρημος κι αυτός, μονάχος,
κάθε που γιορτάζει, μόνος, ούτε νια ούτε ξωμάχος!
Μόν´ τα πέλαγα αγναντεύει και σου στέλνει τα φιλιά του,
 κι από την Ιτιά το ίδιο! Το χωριό στην αγκαλιά του.
(παρ´ότι δε φαίνεται όλο το χωριό από τον Άη Θόδωρο!)
Το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων


Τρίτη 14 Απριλίου 2020

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" εύχεται στα μέλη, τους φίλους του, αλλά και σε όλο τον κόσμο υγεία και ευτυχία. Η Ανάσταση του Κυρίου να μας γεμίσει δύναμη κι ελπίδα, για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που βιώνει σήμερα όλη η ανθρωπότητα!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!


Τα καλά πρέπει να λέγονται αλλά και να γράφονται!  Όταν υπάρχει θέληση και προσφορά όλα γίνονται! Αυτή τη φορά ο πρόεδρος του χωριού μας ξαφνιάζει ευχάριστα! Συγχαρητήρια πρόεδρε! Μακάρι να ήμασταν και κάποιοι από εμάς κάτω να ενισχύσουμε στην προσπάθεια που κάνεις για το σύνολο όλων των Μοφκιτσάνων. Το αποτέλεσμα τέλειο!

Φωτό από τον καθαρισμό της Κεντρικής βρύσης, αντικατάσταση στις σανίδες στο γεφυράκι στην Πέρα βρύση, καθαρισμός της βρύσης της Ετιάς, Πλατανούλι νέα και παλιά βρύση, ράντισμα στα βάτα πλησίον του δρόμου!






Τρίτη 7 Απριλίου 2020

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ!


Τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε, ελάχιστη συνεισφορά στους ανθρώπους που νοσούν είναι η κάλυψη στις ανάγκες αίματος. Ο Πολιτιστικός  Σύλλογος Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" συμμετέχει στην προγραμματισμένη εθελοντική αιμοδοσία του Δήμου  Ζαχάρως, της Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος και άλλους φορείς του Δήμου. Παρακαλούμε τα μέλη και φίλους του συλλόγου που μας συνδράμουν συστηματικά να συμμετάσχουν και τώρα!

Σάββατο 11 Απριλίου 2020, ώρα 9.30-14.00
Στον Προαύλιο χώρο του Κέντρου Υγείας Ζαχάρως.                                                                                Το Διοικητικό Συμβούλιο                                                                                                                                                           

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2020

Αντίο φίλε Γιάννη...



Θλίψη σκόρπισε στην Αθήνα αλλά και στο χωριό του τη Μοφκίτσα, η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή ένα από τα αγαπητά μέλη της κοινωνίας μας ο Γιάννης Κόντος σε ηλικία 74 ετών. Ημέρα θλίψης η σημερινή και για τον δικό μας Πολιτιστικό Σύλλογο Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" του οποίου υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου τη διετία 2010-2012 αλλά και στην παρούσα διοίκηση 2018-2020.
Η κηδεία του έγινε σήμερα στο Κοιμητήριο Αρτέμιδος Αττικής (Λούτσα).

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια.

Φίλε Γιάννη Καλό ταξίδι.