Επιμέλεια: Κατερίνα Μπαχάρη - Κουτσουνά
Για την αντιγραφή Μάνθος Κατσάμπουλας
 |
| Στιγμιότυπο από την βράβευση του συζύγου της Πέτρου (ενός εκ των ιδρυτών του Συλλόγου μας) |
Η Μοφκίτσα
σήμερα αποχαιρέτησε την αγαπημένη θεια Λιω! Και η θεία Λιω αποχαιρέτησε τη
Μοφκίτσα!
Ενενήντα εννέα Μαΐων το αηδόνι μας, χείμμαρος, καταπέλτης άφηνε το λόγο της να ρέει σαν ποτάμι γαργαριστό και ζωντάνευε τη γειτονιά. Είχε λόγο για όλα! Δεν της ξέφευγε τίποτα!
Σπιρτόζα, πανέξυπνη, με το βαθυστόχαστο βλέμμα κι άλλοτε το πρόσχαρο και γελαστό που έφτανε ως τον ουρανό ήταν χαρά να την κοιτάς, να κουβεντιάζεις μαζί της και αρκεί να τη συναντούσες ήταν αδύνατον να καθόριζες εσύ το χρόνο, που δεν θεωρούσες κοντά της ποτέ χασούρα, αλλά εποικοδομητικό αξίωμα. Κάτι θα μάθαινες, κάτι θα έδινες, κάτι θα έπαιρνες! Άξια μοδίστρα και κεντήστρα μηχανής έντυσε κορμιά ποικίλων διαστάσεων με όμορφα ρούχα την εποχή του 1930-35 και μετά και κέντησε προίκες σχεδόν σε όλες τις κοπέλες του χωριού! Αν προσθέσουμε την πολυμελή οικογένειά της, τρία κορίτσια και δύο αγόρια κι ένα εξαιρετικό, σεβάσμιο και εκλεκτό σύζυγο, ιεροψάλτη από την οικογένεια Κριτσέλη, οι δουλειές για την αγαπημένη θεια Λιω, έτσι τη φωνάζαμε ανεξαρτήτως βαθμού συγγενείας, ήσαν υπεράνω των δυνάμεών της κι όμως εκείνη τα κατάφερνε. Αεικίνητη, δραστήρια, μερακλού, ασυναγώνιστη, πρόθυμη, ξεφτέρι με τα όλα της, έτρεχε παντού. Στη γειτονιά αγαπητή, στο χωριό επίσης! Με τον καλό λόγο στα χείλη ξεπέρασε δυσκολίες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στα χωριά μας. Στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής της είχε βοηθό τη μητέρα της. Αργότερα μεγάλωσαν οι κόρες της και στάθηκαν κοντά στη μητέρα τους!
Έφυγαν ενωρίς για την Αθήνα, αν θυμάμαι σωστά γύρω στο
1960 και η έλλειψή τους έγινε αισθητή. Ήσαν από τις πιο αγαπημένες και ήσυχες οικογένειες του χωριού! Πρωτοπόρος η θεια Λιω και ο Μπάμπα Πέτρος, που για πιο σεβαστό τον φωνάζαμε κι αυτόν θείο Πέτρο, στην επικουρεία των δεινοπαθούντων, των ασθενών χωριανών μας, στην εξυπηρέτηση γενικώς, άνοιγαν πορτοφόλι, ψυχή και αγκαλιά σε όλους. Ταπεινοί, πρόσχαροι, σοβαροί, ειδικά ο Πέτρος, είχαν πλέξει με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους το εγκώμιο της προσωπικότητάς τους. Υποκλινόμενοι στα προβλήματα των άλλων, έβρισκαν διέξοδο στα δικά τους.
Χάραξαν πορεία λαμπρή στη ζωή τους. Πάντρεψαν παιδιά, είδαν εγγόνια, η θεια Λιω και διγγόνια και μια τριγγόνα.
Πλήρης ημερών μέσα σε πανδημία των εναπομεινάντων Μοφκιτσάνων κηδεύτηκε σήμερα με το κατευόδιο ολονών.
Ευλογημένο το χώμα που τη σκέπασε! Την ευχή της και τα χρόνια της να έχουμε! Πήγε να συναντήσει τους εκεί αγαπημένους της!
Στείλαμε "κατά το δοκούν" χαιρετίσματα στους φευγάτους αγαπημένους μας, καταμετρήσαμε τις απώλειες της γενιάς της, που δυστυχώς είναι πολλές, μετρήσαμε τους εναπομείναντες που μετριούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήπιαμε τον καφέ της παρηγοριάς, φάγαμε το φαγητό για την ψυχή της. Με την ευκαιρία παρατηρήσαμε τις αλλαγές και στα δικά μας πρόσωπα που κάθε φορά γίνονται και εντονότερες, μιλήσαμε, ευχηθήκαμε τα καλύτερα ο ένας στον άλλον, αποχαιρετήσαμε με την ευχή:
"Να ζήσετε να τη θυμάστε" και η ηλιόλουστη μέρα, που της χάρισε στη θανή της η όμορφη φύση μας, αισθανθήκαμε ότι ήταν σαν να αντανακλάται προς τα έξω με αυτόν τον τρόπο η όμορφη και καθάρια ψυχή της!
Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένη θεια Λιω!
Ενενήντα εννέα Μαΐων το αηδόνι μας, χείμμαρος, καταπέλτης άφηνε το λόγο της να ρέει σαν ποτάμι γαργαριστό και ζωντάνευε τη γειτονιά. Είχε λόγο για όλα! Δεν της ξέφευγε τίποτα!
Σπιρτόζα, πανέξυπνη, με το βαθυστόχαστο βλέμμα κι άλλοτε το πρόσχαρο και γελαστό που έφτανε ως τον ουρανό ήταν χαρά να την κοιτάς, να κουβεντιάζεις μαζί της και αρκεί να τη συναντούσες ήταν αδύνατον να καθόριζες εσύ το χρόνο, που δεν θεωρούσες κοντά της ποτέ χασούρα, αλλά εποικοδομητικό αξίωμα. Κάτι θα μάθαινες, κάτι θα έδινες, κάτι θα έπαιρνες! Άξια μοδίστρα και κεντήστρα μηχανής έντυσε κορμιά ποικίλων διαστάσεων με όμορφα ρούχα την εποχή του 1930-35 και μετά και κέντησε προίκες σχεδόν σε όλες τις κοπέλες του χωριού! Αν προσθέσουμε την πολυμελή οικογένειά της, τρία κορίτσια και δύο αγόρια κι ένα εξαιρετικό, σεβάσμιο και εκλεκτό σύζυγο, ιεροψάλτη από την οικογένεια Κριτσέλη, οι δουλειές για την αγαπημένη θεια Λιω, έτσι τη φωνάζαμε ανεξαρτήτως βαθμού συγγενείας, ήσαν υπεράνω των δυνάμεών της κι όμως εκείνη τα κατάφερνε. Αεικίνητη, δραστήρια, μερακλού, ασυναγώνιστη, πρόθυμη, ξεφτέρι με τα όλα της, έτρεχε παντού. Στη γειτονιά αγαπητή, στο χωριό επίσης! Με τον καλό λόγο στα χείλη ξεπέρασε δυσκολίες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στα χωριά μας. Στα πρώτα χρόνια της έγγαμης ζωής της είχε βοηθό τη μητέρα της. Αργότερα μεγάλωσαν οι κόρες της και στάθηκαν κοντά στη μητέρα τους!
Έφυγαν ενωρίς για την Αθήνα, αν θυμάμαι σωστά γύρω στο
1960 και η έλλειψή τους έγινε αισθητή. Ήσαν από τις πιο αγαπημένες και ήσυχες οικογένειες του χωριού! Πρωτοπόρος η θεια Λιω και ο Μπάμπα Πέτρος, που για πιο σεβαστό τον φωνάζαμε κι αυτόν θείο Πέτρο, στην επικουρεία των δεινοπαθούντων, των ασθενών χωριανών μας, στην εξυπηρέτηση γενικώς, άνοιγαν πορτοφόλι, ψυχή και αγκαλιά σε όλους. Ταπεινοί, πρόσχαροι, σοβαροί, ειδικά ο Πέτρος, είχαν πλέξει με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους το εγκώμιο της προσωπικότητάς τους. Υποκλινόμενοι στα προβλήματα των άλλων, έβρισκαν διέξοδο στα δικά τους.
Χάραξαν πορεία λαμπρή στη ζωή τους. Πάντρεψαν παιδιά, είδαν εγγόνια, η θεια Λιω και διγγόνια και μια τριγγόνα.
Πλήρης ημερών μέσα σε πανδημία των εναπομεινάντων Μοφκιτσάνων κηδεύτηκε σήμερα με το κατευόδιο ολονών.
Ευλογημένο το χώμα που τη σκέπασε! Την ευχή της και τα χρόνια της να έχουμε! Πήγε να συναντήσει τους εκεί αγαπημένους της!
Στείλαμε "κατά το δοκούν" χαιρετίσματα στους φευγάτους αγαπημένους μας, καταμετρήσαμε τις απώλειες της γενιάς της, που δυστυχώς είναι πολλές, μετρήσαμε τους εναπομείναντες που μετριούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήπιαμε τον καφέ της παρηγοριάς, φάγαμε το φαγητό για την ψυχή της. Με την ευκαιρία παρατηρήσαμε τις αλλαγές και στα δικά μας πρόσωπα που κάθε φορά γίνονται και εντονότερες, μιλήσαμε, ευχηθήκαμε τα καλύτερα ο ένας στον άλλον, αποχαιρετήσαμε με την ευχή:
"Να ζήσετε να τη θυμάστε" και η ηλιόλουστη μέρα, που της χάρισε στη θανή της η όμορφη φύση μας, αισθανθήκαμε ότι ήταν σαν να αντανακλάται προς τα έξω με αυτόν τον τρόπο η όμορφη και καθάρια ψυχή της!
Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένη θεια Λιω!
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού
Συλλόγου Ταξιαρχών "Η ΜΟΦΚΙΤΣΑ" εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια
στην οικογένειά της!
