Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

Επιμέλεια Κατερίνα Μπαχάρη-Κουτσουνά

Για την αντιγραφή Μάνθος Κατσάμπουλας

Συγκλονίζει το ποίημά της Κατερίνας. Με τη δύναμη και την ομορφιά των στίχων του αλλά και με τη δραματικότητα που περικλείει καθώς η ψυχή δοκιμάζει δυνατές συγκινήσεις θρηνώντας για την αναπάντεχη καταστροφή ενός από τα πιο σπουδαία μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και εκφράζει τον πόνο και την οδύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας !

Ποιος αλήθεια μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία; Και πώς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα; Είναι μια από τις ειδήσεις που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις! Είναι οι στιγμές εκείνες που ο άνθρωπος νιώθει ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε... Γιατί τα γεγονότα τον... ξεπερνούν...
Πολλά συγχαρητήρια Κατερίνα!

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

Κλαίει απόψε το φεγγάρι, θρηνεί κι έβαλε πορφυρή στολή.
Στον Κουασιμόδο κάνει χάρη, που βλέπει απ´όξω και απειλεί.

Πυκνοί καπνοί ζώνουν το κτίριο. Οι φλόγες απειλούν τη γη.
Τι είναι ετούτο το μαρτύριο Νοτρ Νταμ που φίλεψε η αυγή;

Κι αν είν´τ´αστέρια να γελάνε είν´από λάθος του φακού
ή την Παρθένο τραγουδάνε σε ύψη ανάμεσα καπνού.

Κουασιμόδος στη γωνιά του θρηνεί, δεν έβγαλε μιλιά.
Μετά το πρώτο ξέσπασμά του κοιτάει, θυμάται τα παλιά.

Μαύροι καπνοί, κόκκινες φλόγες ζώνουν τα ύψη. Μαγικά
τα χρώματα σ´ουράνιο θόλο ξυπνούν θαμμένα μυστικά.

Βίκτωρ Ουγκώ στα θαύματά σου μια προφητεία φθονερή
βγήκε απ´το μυθιστόρημά σου κι έγινε τώρα φανερή.

Οι γκαργκουΐλες δαίμονές της, της εκκλησιάς της γοτθικής
δε θα ´χουν πλέον καμμιά αξία σα στάχτη όποιας ηθικής...

Ποια η αιτία τι μας νοιάζει, όποια και να ´ναι δε φελεί.
Κι αν τη γυρέψουν δε γυρίζει, η Παναγιά έχει πληγεί.

Απ´των ανθρώπων την αμέλεια, απ´ των δαιμόνων το χτικιό;
Απαλλαγή παίρνει η αφέλεια στου όνειρου το μαγειριό...

Η οικουμένη πιλατεύει με κλάμματα και προσμονή.
Την εκκλησιά του ο κόσμος θέλει, ας κάμει λίγη υπομονή!

Ιστορική εκκλησιά ,λυπούνται ακόμα και οι κεραυνοί.
Και οι βροντές ξεκλειδωμένες ´χάσαν κι εκείνες τη φωνή.

Μετουσιωμένη σε αγάπη η στάχτη ετούτη είν´ ιερή.
Για να θυμίζει στους ανθρώπους στιγμές που είναι ανιαροί.

Δεν την χωράει τάφου μάτι, σε τεφροδόχο πάνχρυση να μπει, τ´αστέρια να κοιτάζει ευθύς, ευχών, ελέους πάμβριθη να βγει.

Ας είχα θάμα να σε χτίσω, να ξεφυτρώσεις το πρωί,
σαν ένα αστέρι όπως ήσουν να λάμπεις νύχτες και αυγή.

Κάμε Ουγκώ την προσευχή σου, αλλού εγώ κι αλλού εσύ,
γράψε καινούργια ιστορία ολάκερη κι εγώ μισή...

Να σμίξουμε τα νοητά μας, βάλσαμο σκέψης και ψυχής
να γίνουν κάποια απ´τα όνειρά μας ιάματα αναψυχής.

Τι κλάμμα έβγαλε τ´αρμόνιο; Οι ψαλμωδίες οι γλυκές
φρίκης τους ήχους νανουρίσαν σαν ξενομάνες σ´αλυκές.

Βαρύ στολίδι του ναού σου όργανο εκκλησιαστικό,
κράτα καλά το ηχητικό σου σα σφραγισμένο μυστικό.

Με της Άγια Σοφιάς το θρήνο σμίξε ψυχή της Νότρ ε Ντάμ
κι οι δυο μια μέρα αναστηθείτε σ´ ύμνους δικαίου, κάντε μπαμ!

Γλυκά τα ουράνια επαγιδέψαν της αμαρτίας τους καπνούς,
γλυκά τις προσευχές παιδέψαν με τους ανθρώπους κοινωνούς!

Μοίρα κακή και τα σπουδαία γράφει να έχουν τελειωμό.
Την ομορφιά τους πανωραία σφραγίσαν δίχως γυρισμό.

Της πλάνης ζοφερή σου νύχτα, της αταξίας την πνοή
αγγελοδρόμοι αφουγκραστήκαν σε κουρασμένη αναπνοή.

Έργα Θεού, έργα ανθρώπων, έργα βαρύγδουπης ορμής,
λαλείστε σε αδαών τους τρόπους, σφραγείστε πράξεις εφορμής.

Φιλολογίες στα παρτέρια και πόνο μέσα στην ψυχή,
ας κοινωνήσουμε μ´αστέρια, με ύμνους και με προσευχή.

Άλλο κακό τέτοιο μη γίνει,  άλλη ιστορία μη γραφτεί.
Κουασιμόδοι, γκαργκουίλες να ζουν στη σκέψη μας καυτοί.

Συ, Παναγιά των Παρισίων, του κόσμου όλου Παναγιά
προστάτεψε από ´κει που πήγες μικρούς, μεγάλους μ´ευλογιά!

Η μνήμη μου θα σε κρατήσει πανίερό μου φυλαχτό,
μέχρι να ´ρθει να σε ξυπνήσει έν´αστεράκι ταιριαχτό.

Ένας Ουγκώ, μια ιστορία, ένα φιλάκι πεταχτό,
να ξεχαστεί και του χαμού σου η εικόνα και το ουρλιαχτό.