Μετράς τρεις τέσσερις γενιές μ´ακόμα στέκεις όρθιο, βιγλάτορας
και δυνατό και ευλογάς τον τόπο.
Άμφια χρυσά δε γνώρισες ούτε Δεσπότης μπήκε με το ραβδί του το χρυσό και τη χρυσή του μήτρα... παράταιρη τέτοια μορφή στην ταπεινή σου τη θωρειά.
Βελούδα χρυσοποίκιλτα δε χάϊδεψαν την Άγια Τράπεζά σου κι η πέτρα της περήφανη δέχεται τ´Άγια Δώρα με ταπεινό ένα κέντημα άξιας δουλεύτρας κόρης, παρθένας υποταχτικής, γλυκειάς, χρυσομαλλούσας.
Ο ήλιος δε λαμπύρισε πάνω σε χρυσοπέτραδα σαν η κλεφτή ματιά του έμπαινε απ´ τα μικρά φτωχά παράθυρά του.... μα χάιδευε κάθε φορά ...όπως χαϊδεύει ακόμα ...ισχνές φιγούρες στο μυαλό, γιατί στους τοίχους όχι, της Παναγιάς, των Άγιων και του Χριστού αντάμα. Μα σαν οι Μοφκιτσάνοι σου μπαίνουν και προσκυνάνε σ´αυτόν τον τόπο το φτωχό, τον καταφρονεμένο, Άγια Σοφιά σε βλέπουνε και κραίνουν και θωρούνε τόνους χρυσάφια, μάρμαρα, τόνους τα μπιχλιμπίδια που ταίριαζαν σε βασιλιά άξιο τ´ονόματός του, σ´Αρχιστρατήγων φορεσιά με τα χρυσά σπαθιά τους.....
Παντοτινά σου ταπεινό και καταφρονεμένο....
Κάθε γιορτή σου μοναχά οι ευωδιές περσεύουν του μοσχολίβανου....κι οι ψαλμωδιές φτωχών ψαλτάδων με αγνή καρδιά σαν τη δική σου ουράνιες μοιάζουνε φωνές σαν ´κείνες των αγγέλων....κι η φύση ολοτρόγυρα πρωτοβροχιού το χώμα, την ευωδιά ξερνάει μ´αγάπη περισσή λιβανωτό....κι ακόμα τα ενδημικά πουλιά που μύρισαν τραγούδι ήρθαν να ψάλουνε μαζί ύμνο, δοξολογούδι....και οι νωπές πατημασιές του κόσμου στο γρασίδι .... κάθε σταγόνα αδάμαντας κάθε σταγόνα γρόσι...κολλάνε στα παπούτσια τους, παλιά γυμνές πατούσες...κι ο θησαυρός που θέριεψε μες την ψυχή...χαμόγελα μοιράζει κι ευχές....
Κι εσύ ξωκλήσι ταπεινό με μόνη δόξα το ρυθμό χαρά μοιράζεις.....την ευλογία στέλνεις....στων Αρχαγγέλων τη μορφή τους ταπεινούς μοιραίνεις κι όλους μυρώνεις θάματα..
για Χρόνια και Καλά Πολλά και πάλι ξαποσταίνεις....
Χρόνια πολλά χωριανοί ! Χρόνια πολλά πατριώτες!
Άμφια χρυσά δε γνώρισες ούτε Δεσπότης μπήκε με το ραβδί του το χρυσό και τη χρυσή του μήτρα... παράταιρη τέτοια μορφή στην ταπεινή σου τη θωρειά.
Βελούδα χρυσοποίκιλτα δε χάϊδεψαν την Άγια Τράπεζά σου κι η πέτρα της περήφανη δέχεται τ´Άγια Δώρα με ταπεινό ένα κέντημα άξιας δουλεύτρας κόρης, παρθένας υποταχτικής, γλυκειάς, χρυσομαλλούσας.
Ο ήλιος δε λαμπύρισε πάνω σε χρυσοπέτραδα σαν η κλεφτή ματιά του έμπαινε απ´ τα μικρά φτωχά παράθυρά του.... μα χάιδευε κάθε φορά ...όπως χαϊδεύει ακόμα ...ισχνές φιγούρες στο μυαλό, γιατί στους τοίχους όχι, της Παναγιάς, των Άγιων και του Χριστού αντάμα. Μα σαν οι Μοφκιτσάνοι σου μπαίνουν και προσκυνάνε σ´αυτόν τον τόπο το φτωχό, τον καταφρονεμένο, Άγια Σοφιά σε βλέπουνε και κραίνουν και θωρούνε τόνους χρυσάφια, μάρμαρα, τόνους τα μπιχλιμπίδια που ταίριαζαν σε βασιλιά άξιο τ´ονόματός του, σ´Αρχιστρατήγων φορεσιά με τα χρυσά σπαθιά τους.....
Παντοτινά σου ταπεινό και καταφρονεμένο....
Κάθε γιορτή σου μοναχά οι ευωδιές περσεύουν του μοσχολίβανου....κι οι ψαλμωδιές φτωχών ψαλτάδων με αγνή καρδιά σαν τη δική σου ουράνιες μοιάζουνε φωνές σαν ´κείνες των αγγέλων....κι η φύση ολοτρόγυρα πρωτοβροχιού το χώμα, την ευωδιά ξερνάει μ´αγάπη περισσή λιβανωτό....κι ακόμα τα ενδημικά πουλιά που μύρισαν τραγούδι ήρθαν να ψάλουνε μαζί ύμνο, δοξολογούδι....και οι νωπές πατημασιές του κόσμου στο γρασίδι .... κάθε σταγόνα αδάμαντας κάθε σταγόνα γρόσι...κολλάνε στα παπούτσια τους, παλιά γυμνές πατούσες...κι ο θησαυρός που θέριεψε μες την ψυχή...χαμόγελα μοιράζει κι ευχές....
Κι εσύ ξωκλήσι ταπεινό με μόνη δόξα το ρυθμό χαρά μοιράζεις.....την ευλογία στέλνεις....στων Αρχαγγέλων τη μορφή τους ταπεινούς μοιραίνεις κι όλους μυρώνεις θάματα..
για Χρόνια και Καλά Πολλά και πάλι ξαποσταίνεις....
Χρόνια πολλά χωριανοί ! Χρόνια πολλά πατριώτες!
