Όπως όλα τα χωριά, έτσι και το δικό μας κτίστηκε σε χώρο που υπήρχαν βρύσες για να καλύπτουν μια από τις βασικότερες ανάγκες της ζωής των κατοίκων.
Η κυριότερη βρύση που τροφοδοτούσε όλο το χωριό
ήταν η Πέρα Βρύση. (Φωτό)
 |
| Η βρύση με αρκετό νερό τώρα το Χειμώνα |
Γύρω από το χωριό και λίγο πιο έξω υπήρχαν και άλλες βρύσες όπως: Περδικόνερο, Πλατανούλι, Ετιά. Δίκτυο διανομής του νερού δεν υπήρχε και το νερό το κουβαλούσαμε από τις βρύσες συνήθως με ξύλινα βαρέλια, που χωρούσαν περίπου 30-40 κιλά. Η μεταφορά του νερού στο σπίτι γινόταν συνήθως από τις γυναίκες που πήγαιναν στη βρύση και μερικές φορές περίμεναν για να γεμίσουν πολύ ώρα, μέχρι να έρθει η σειρά τους. Αφού γέμιζαν και παραγέμιζαν το βαρέλι, το έβαζαν στο υπερυψωμένο τουράκι της βρύσης, το ζαλωνόντουσαν και το έφερναν στο σπίτι. Νερό φέρναμε και με μικρότερα σκεύη όπως ήταν οι ξύλινες βαρέλες (βουτσέλες), που τις συγκρατούσαν χονδρές αλυσίδες. Αυτές ήταν χρήσιμες τόσο για τη μεταφορά της βαρέλας στη πλάτη (συνήθως από τα παιδιά), όσο και για το κρέμασμα στα κολιτσάκια των σαμαριών, όταν πηγαίναμε στα χωράφια. Όπως ήταν φυσικό η επάρκεια του νερού στο σπίτι δεν ήταν δεδομένη και περιοριζόταν στο να πίνουμε και να μαγειρεύουμε. Όταν έβρεχε πάντα βάζαμε τα μεγάλα χάλκινα λεβέτια κάτω από το τις «ρουνιές» των κεραμιδιών, για να εκμεταλλευτούμε και το βρόχινο νερό για τη μπουγάδα. Η μπουγάδα ήταν μεγάλη διαδικασία. Άναβαν φωτιά, έβαζαν μια μεγάλη σιδεροστιά και πάνω τοποθετούσαν το λεβέτι με το νερό. Τοποθετούσαν πάνω στο λεβέτι με το νερό δύο μικρές ταβλίτσες για να στερεώνουν έναν τενεκέ (πετρελαίου) κομμένο στη μέση με μικρές τρύπες στον πάτο και γεμάτο στάχτη από το τζάκι του σπιτιού, που περιοδικά έριχναν νερό στη στάχτη και φτιάχνανε την αλισίβα. Αυτή βοηθούσε στον καθαρισμό των ρούχων και έκανε το νερό πολύ μαλακό. Το σαπούνι που χρησιμοποιούσαν (το έφτιαχναν κάθε χρόνο με λίπος και υπολείμματα από τα γουρούνια που σφάζαμε τα Χριστούγεννα και ποτάσα). Το πλύσιμο το έκαναν οι γυναίκες χειροτρίβοντας τα ρούχα πάνω σε λείες πέτρινες πλάκες, ρίχνοντας ζεστό νερό με το τσουκάλι, και ακολουθούσε το κοπάνισμα των ρούχων με τον ξύλινο κόπανο. Τα χρόνια περνούσαν και με την ανασυγκρότηση που ξεκίνησε σε όλους τους τομείς, πρώτος στόχος της Κοινότητας ήταν η υδροδότηση του χωριού. Όταν έγινε το υδραγωγείο, άρχισε το καθημερινό σκάψιμο και σύνδεση των αμιαντοσωλήνων από όλους τους κατοίκους του χωριού. Η κατάληξη των σωληνώσεων έφθανε κοντά στα σπίτια και ήταν οι πρώτες Κοινοτικές βρύσες. Οι βρύσες αυτές μπήκαν σε ορισμένα σημεία του χωριού και από εκεί το νερό μεταφερόταν με βαρέλες και ντενεκέδες στα σπίτια. Μερικά χρόνια το νερό ...πήρε το δρόμο για τα σπίτια.
